Głównym celem szczepienia przeciwko herpeswirusowi (EHV) jest zminimalizowanie objawów klinicznych choroby, w tym problemów oddechowych i neurologicznych, oraz ograniczenie rozsiewania wirusa w stadzie. W przypadku klaczy źrebnych kluczowe jest zapobieganie poronieniom wywoływanym przez EHV-1. Jest to fundamentalny element profilaktyki zdrowotnej w stajni.

Chociaż szczepienie jest zalecane dla wielu koni, jest szczególnie istotne dla określonych grup. Należą do nich klacze źrebne, młode konie, konie sportowe, które często podróżują i mają kontakt z innymi zwierzętami, a także konie przebywające w dużych stadach, gdzie ryzyko transmisji wirusa jest wyższe. Ostateczny kalendarz szczepień powinien być zawsze ustalany z lekarzem weterynarii.

Po podaniu szczepionki mogą wystąpić łagodne, przejściowe reakcje, takie jak niewielki, tkliwy obrzęk w miejscu iniekcji, lekkie osłabienie czy przejściowa, niewysoka gorączka. Zazwyczaj ustępują one samoistnie w ciągu 24-48 godzin. Poważniejsze objawy, takie jak wysoka gorączka, rozległy obrzęk, pokrzywka czy trudności w oddychaniu, wymagają natychmiastowej konsultacji z lekarzem weterynarii.

Tak, istnieją sytuacje, w których szczepienie należy odroczyć. Nie wykonuje się go u koni, które są chore, gorączkują, są w trakcie intensywnej antybiotykoterapii lub są silnie zestresowane. Kluczowe jest również, aby zwierzę było odrobaczone zgodnie z kalendarzem. Lekarz weterynarii zawsze ocenia ogólny stan zdrowia konia przed podaniem preparatu.

Żadna szczepionka nie daje stuprocentowej gwarancji ochrony. Głównym celem szczepień przeciwko EHV jest redukcja nasilenia objawów klinicznych oraz ograniczenie rozsiewania wirusa. Zaszczepiony koń wciąż może ulec zakażeniu, jednak przebieg choroby jest zazwyczaj znacznie łagodniejszy. Szczepienie w połączeniu z odpowiednimi zasadami bioasekuracji (np. kwarantanna nowych koni, dbałość o higienę) stanowi najlepszą dostępną formę ochrony dla konia i całego stada.