Tężec jest poważną, często śmiertelną chorobą neurologiczną wywoływaną przez toksyny bakterii Clostridium tetani, które bytują w glebie. Konie, ze względu na swoje środowisko i częste urazy, są szczególnie narażone na zakażenie. Szczepienie jest najskuteczniejszą i jedyną pewną metodą ochrony zwierzęcia przed zachorowaniem.

Tak, głównymi przeciwwskazaniami są ostre stany chorobowe, wysoka gorączka oraz stwierdzona w przeszłości silna reakcja alergiczna na składniki szczepionki. Decyzję o podaniu preparatu zawsze podejmuje lekarz weterynarii po ocenie ogólnego stanu zdrowia konia. Należy poinformować go o wszystkich niepokojących objawach.

Po iniekcji mogą wystąpić łagodne, miejscowe odczyny, takie jak niewielki, tkliwy obrzęk w miejscu wkłucia, który zazwyczaj znika samoczynnie w ciągu kilku dni. Czasami obserwuje się również przejściową apatię lub osłabienie. Niepokój powinny wzbudzić objawy ogólnoustrojowe, takie jak wysoka gorączka, trudności z oddychaniem czy silna reakcja alergiczna – wymagają one natychmiastowej konsultacji weterynaryjnej.

W przypadku zranienia konia, którego status szczepień jest niepewny lub nieaktualny, należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem weterynarii. Zazwyczaj w takiej sytuacji podaje się surowicę przeciwtężcową (anatoksynę) dla zapewnienia natychmiastowej, biernej ochrony oraz pierwszą dawkę szczepionki (toksoid), aby rozpocząć budowanie długotrwałej odporności.

Na rynku dostępne są zarówno szczepionki monowalentne (chroniące tylko przed tężcem), jak i preparaty skojarzone, najczęściej z antygenami wirusa grypy koni. Wybór odpowiedniego produktu zależy od indywidualnych potrzeb, ryzyka epizootycznego w danym regionie oraz zaleceń lekarza weterynarii prowadzącego konia.